Ένας ποιητής που μισούσε την ποίηση παιδί και έφηβος όπως τη δίδασκαν στο σχολείο, αλλά υποκλίνεται στον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Ελύτη, τον Ρεμπώ που ανακαλύπτει μόνος του και μόλις στα 19 κάνει το άλμα και εκδίδει στον “ΙΚΑΡΟ” την πρώτη του ποιητική συλλογή. Εκεί που κατοικούσαν οι ποιητές. Εκεί που λάμπουν τα δύο Νόμπελ, μαζί με τα σημαντικότερα της Νεοελληνικής Γραμματείας.
Τιμημένος από την Ακαδημία Αθηνών, την Ελληνική πολιτεία, το Περιοδικό “ΔΙΑΒΑΖΩ”, ασκήθηκε σκληρά στην Τέχνη του που δεν έπαψε να υπηρετεί. Έναν δρόμο από λέξεις φωτεινό και σκοτεινό, μοναχικό, ίσως ανυπεράσπιστο, που πάντα σε καλεί να αναμετρηθείς με το λευκό χαρτί, τη σιωπή, τον τρόπο που θα μιλήσεις εσύ ή θα αποδώσεις ό,τι είχαν να πουν αρχαία κείμενα, ξένη λογοτεχνία, γραφές σύγχρονες ή αιώνες πριν, από πάντα για πάντα. Ταξιδιώτης της αδιάλειπτης Ελληνικής Γλώσσας και Ποίησης.
Τοπία Ανθρώπων – Στρατής Πασχάλης, 28.05.2011
