Από παιδί «ταξίδευε» στις σελίδες και τις εικόνες του Κουστώ.
Τον γοήτευαν τα σκοτάδια, το άγνωστο, τα απάτητα νερά. Εκεί που φτάνει για πρώτη φορά το φως και ο άνθρωπος.
Οι βόλτες με τη βάρκα του πατέρα τον έκαναν να πιστέψει ότι είναι μάλλον άνθρωπος του βουνού, μέχρι τη μέρα που βλέπει στην τηλεόραση σπηλαιοδύτες να βγαίνουν από το νερό με στολές από την κορυφή ως τα νύχια.
Πού πήγαν; Τι είδαν; Τι έμαθαν;
Η ανάγκη για απαντήσεις ίσως να τον έκαναν θαλάσσιο ερευνητή, αυτοδύτη, εμπειρογνώμονα που καλείται από την Πολιτεία να εξακριβώσει τραγωδίες σε ελληνικές θάλασσες, να αρχειοθετήσει κάποια από τα περίπου 10.000 ναυάγια, να διδάξει υπομονή και σεβασμό στο υγρό στοιχείο σε ερασιτέχνες δύτες που καταδύονται για ψυχαγωγία, εκτός βέβαια από την κόρη του…
Ένα τοπίο σιωπής και μαγείας που αποδεικνύει ότι ο πραγματικός κίνδυνος τελικά δεν είναι παρά ο ίδιος ο εαυτός, ο φόβος και ο πανικός.
Τοπία Ανθρώπων – Κώστας Θωκταρίδης, 02.04.2011
