Καλοκαίρι του 2017. Θέρετρο Πολεμικού Ναυτικού, Αγία Μαρίνα.
Ναύτης, στα μέσα της θητείας του. Η κάψα απτό λιοπύρι αφόρητη, τα μανίκια συνήθως κατεβασμένα αλλά η γύρη ακόμα να χαϊδεύει. Ατέλειωτες δουλειές, η μέρα της μαρμότας. Εκείνη δεν ήταν πια εκεί, τα έκλεψε όλα σε μια νύχτα, δεν άφησε τίποτα πίσω, διαμπερής η πληγή, βαριά τα βήματα. Το σκίαστρο του καπέλου δεν ανέβαινε ποτέ πάνω από τα φρύδια, μαζί με τον ιδρώτα, έκρυβε και το βλέμμα. Τα ακουστικά ψείρες στα αυτιά, έβγαιναν μόνο στην ανάπαυση. Ο Kosmos, και η βάρδια… όσο ο ήλιος ήταν ψηλά.
Θερινό σινεμά στο θέρετρο, το καπέλο έβγαινε, το βλέμμα ανέβαινε, τα ακουστικά έβγαιναν. Ο ήλιος άρχιζε να φεύγει, συνήθως δρόσιζε. Καρέκλες στην ευθεία, μύριζε ποπ κορν και πεύκο. Η λάμπα προβολής είχε ήδη ανοίξει, πρόβαλε την εικόνα του κόσμου από τον τηλεοπτικό δέκτη για να υποδεχθεί τους παραθεριστές και να δώσει παλμό.
Ράδιο με κεραία, πολυτέλεια και παρέα. Η σωστή ώρα.
Το φως έφευγε, έμενε η λάμπα με το είδωλο και η ταινία ξεκινούσε.
Η δεύτερη βάρδια… η μόνη επαφή με τον κόσμο.
