Τον χειμώνα που πέρασε άρχισα να ακούω συνέχεια Kosmos, από τις 10 το βράδυ έως τις δύο το πρωί.
Λάτρεψα την Ρουμπίνη, όμως η Δήμητρα έβαζε εκείνο τον καιρό μεταμεσονύκτια δυνατά ρυθμικά κομμάτια που δεν μου άρεσαν.
Μια νύχτα στη 1:00 ιδιαίτερα ενοχλημένη στέλνω μήνυμα στο Kosmos μέσω Facebook: “Βρε παιδιά η μεταμεσονύκτια μουσική οφείλει να είναι χαλαρή, ήρεμη και μαγική χωρίς μπαπα μπουπα και ξέφρενες πρωτοποριακές εξερευνήσεις…”. Το στέλνω και σκέφτομαι “ε καλά τώρα σιγά μην το δουν και σιγά μη μου απαντήσουν κιόλας…”. Τα γράφω και πέφτω για ύπνο. Το επόμενο βραδύ ως συνήθως ακούω Ρουμπινή (λατρεία) κι έχω ήδη ξεχάσει τα χθεσινά, όταν στις 24 παρά πέντε ακούω την Ρουμπίνη να λέει: “Σας αφήνω, έρχεται η Δήμητρα Κακαουνάκη με χαλαρή ήρεμη και μαγική μουσική, χωρίς μπαπα μπουπα και ξέφρενες πρωτοποριακές εξερευνήσεις…”.
Έπαθα πλάκα! Σηκώθηκα όρθια με ανοιχτό το στόμα και τρελό γέλιο, σχεδόν δάκρυσα! Και ξεκινάει η Δήμητρα με τρυφερή bossa nova!
Εντάξει! Δεν υπάρχει ο Kosmos! Απίστευτη, υπέροχη εμπειρία. Η αίσθηση ότι ο ακροατής ακούγεται και γίνεται σεβαστός! Η μοναδική αίσθηση της απόκρυφης μαγικής επικοινωνίας.
Με αγάπη,
Σάντρα
