Ήταν Αύγουστος του 2003 αραχτός κάτω από κάτι πεύκα σε έναν κάβο στην Αλόννησο. Ήμασταν πέντε με έξι σκηνές, ελεύθεροι κατασκηνωτές. Εγώ από την Αθήνα, οι υπόλοιποι κατασκηνωτές μια παρέα από την Δράμα.
Ένα μεσημέρι λοιπόν, κάτω από τους ίσκιους άκουγα από μια σκηνή παραδίπλα κάτι ωραίες μουσικές που με έκαναν να νιώθω ακόμα πιο όμορφα, μέσα σε όλη αυτήν την ομορφιά και την χαλάρωση. ‘Όταν, μετά από λίγο γίναμε μια μεγάλη παρέα, φυσικά και τους ρώτησα τι σταθμό ακούνε.
Από τότε με συντροφεύουν αυτές οι μουσικές καθημερινά σε λύπες, σε χαρές, σε απώλειες, σε αναζητήσεις, συναντήσεις και ό,τι άλλο μπορεί να εμπεριέχεται στην καθημερινότητα.
Σας ευχαριστούμε που ομορφαίνετε την καθημερινότητα μας.
