Ρουμπίνη,
Μόλις μας είπες να γράψουμε ένα mail – ιστορία για τα 20 χρόνια….
Λοιπόν, ούτε και ξέρω πως άρχισα να ακούω Kosmos! Έχω χάσει την αίσθηση του παρελθόντος αλλά πάντα συνδυάζω την καθημερινότητά μου με το Kosmos να παίζει από πίσω. Θυμάμαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 που η πολυτισμικότητα της Αθήνας με ενθουσίαζε και το ραδιόφωνο αυτό να έχει δημιουργηθεί για να καλύψει αυτήν την ανάγκη. Τότε ήταν που ξεκίνησα να κάνω “κρυφά” λάτιν γιατί μια κοπελιά με τράβηξε και είχα ανάγκη να ακούω αυτές τις ψαγμένες λατινοαμερικάνικες μουσικές. Πολλά γεγονότα συνέβησαν από τότε αλλά το Kosmos έπαιζε πάντα ως σάουντρακ. Το πρωί με τον Προκόπη Δούκα στη δουλειά. Το βράδι μαζί σου για διάβασμα.
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη ιστορία να διηγηθώ. Μόνο ότι σήμερα στα 42 μου χρόνια μόλις πραγματοποίησα έναν επίπονο στόχο, πήρα ένα δεύτερο πτυχίο ενώ δούλευα ταυτοχρόνως. Ούτε και ’γώ ξέρω γιατί το έκανα, αλλά σήμερα μόλις έδωσα το τελευταίο μου μάθημα και ξαφνικά χαλάρωσα. Κάθισα στον καναπέ και ένιωσα ότι είναι Παρασκευή βράδυ χωρίς υποχρεώσεις. Ακούω ξανά το Kosmos και απολαμβάνω τη νωχελική νιρβάνα μου πίνοντας ένα ποτήρι Talisker και ξέρεις ποια είναι η μοναδική μου έγνοια? Αν θα μου αρέσει το επόμενο τραγούδι σου!
Καλή συνέχεια και Χρόνια πολλά!