Μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από τα πρώτα χρόνια του Kosmos, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να σας μεταδώσω αυτό που ένιωσα τότε.
Δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν, κάπου στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σταθμού, ήμουν φοιτήτρια ακόμα. Ούτε πώς λεγόταν το Πειραιώτικο μπαρ που θα γινόταν η προβολή. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έπρεπε να πάω. Θα παρακολουθούσαμε το Orfeu Negro, το είχε πει ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος στην εκπομπή του, θα ήταν κι αυτός εκεί, θα γινόταν και σχολιασμός πάνω στην ταινία. Ούτε κι εγώ ξέρω πόση ώρα ταξίδευα από την Άνω Κυψέλη μέχρι τον Πειραιά και πόσες συγκοινωνίες άλλαξα για να φτάσω.
Επιτέλους τα καταφέρνω, μπαίνω μέσα, ανεβαίνω κάτι σκάλες και να ‘μαι στη μαγική αίθουσα, βρίσκω μια θέση και κάθομαι. Ένα κλίμα φιλικής μάζωξης σε σπίτι επικρατούσε, χαμόγελα, αγκαλιές, ιστορίες, κεράσματα (μια φίλη του Αντωνόπουλου είχε μόλις επιστρέψει από Βραζιλία και μας έφερε γλυκά που τα προσέφερε – στον καθένα ξεχωριστά). Ξεκινάει η ταινία, άλλη μαγεία αυτή, ένας καινούριος κόσμος. Χάνομαι στην ατμόσφαιρα της, ανάμεσα στον μύθο, την τραγωδία, το βουντού και την ονειρική μουσική. Τελειώνει η προβολή, αρχίζει ο σχολιασμός, εξελίσσεται σε κουβεντολόι, και, ο οικοδεσπότης Λεωνίδας Αντωνόπουλος ξεπροβοδίζει σιγά σιγά τους καλεσμένους του.
Βγαίνω έξω σαν σε όνειρο, μπαίνω σ’ ένα ταξί και γυρίζω σπίτι.
Πέφτω στο κρεβάτι, σκεπάζομαι, και σκέφτομαι ότι ξέρω “πώς θέλω να είμαι εγώ και οι φίλοι μου σε 20 χρόνια από τώρα. “
ΜΦΧ
