Μια ιστορία με κόκκινα Golfakia και Kosmos
Γυρνώντας από ονειρεμένο τριήμερο στην ορεινή Αρκαδία, μία Κυριακή του Οκτωβρίου με ένα κόκκινο Golf του ’90, γύρω στις 2 το βράδυ στην Κηφισίας, ακούγοντας μελωδίες του κόσμου στο ράδιο…
…ένα ολόιδιο golf προπορεύεται. Το προσπερνάμε, μας προσπερνάει, το ξαναπροσπερνάμε. Περιεργαζόμαστε το άλλο αμάξι και τους επιβάτες του κι εκείνοι το δικό μας αμάξι κι εμάς. Συνήθως κάτι παππούδες οδηγούν αυτό το αμάξι. Αλλά όχι, ήταν νεαροί σαν και μας. Δύο κι αυτοί όπως κι εμείς. Γελάγαμε όλοι. Ίσως και τα Golfakia να γέλαγαν. Στο φανάρι χώρισαν οι δρόμοι. Μας έστειλαν και πεταχτό φιλάκι. Το Golf μετέφερε τα νυσταγμένα μας χαμόγελα μέχρι το σπίτι. Ξεραθήκαμε στον ύπνο.
Και αύριο Δευτέρα. Καινούρια βδομάδα και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Τρίτη, Τετάρτη κλπ. Στα 30 δεν έχεις συμφιλιωθεί ακόμα με το να περιμένεις το σαββατοκύριακο για να ζήσεις. Ευτυχώς ακούμε καλές μουσικές στο δρόμο για… όπου!
Χρόνια πολλά!