Οι Έλληνες είμαστε σκορπισμένοι παντού… Σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ο Έλληνας “εγκαταλείπει” την πατρίδα του και ξενιτεύεται. Δεν ξεχνά ποτέ την Ελλάδα, αλλά εκτιμά, σέβεται και εργάζεται ακάματα στην χώρα υποδοχής του, που με την πάροδο των χρόνων, μετατρέπεται στην δεύτερη πατρίδα του. Έτσι, δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που κατοικούν στη γειτονική Ιταλία, όπου λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, ο εφιάλτης δεν έχει τελειωμό…
Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι του συμπατριώτη μας κ. Δημήτριου Φέσσα, με καταγωγή από τη Ρόδο. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του “επιστημονικό” μετανάστη αφού, τελειώνοντας το Λύκειο στην Ελλάδα, σπούδασε στην Ιταλία (είναι πυρηνικός φυσικός ειδικευμένος στη φυσικοχημεία των βιολογικών συστημάτων) όπου και παρέμεινε εξαιτίας της αγάπης του για την έρευνα. Ο κ. Φέσσας είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας και από τη “Φωνή της Ελλάδας” του ζητήσαμε να μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί μας για όσα βιώνει το τελευταίο διάστημα στο Μιλάνο όπου κατοικεί μόνιμα.
H επιστολή του κ. Φέσσα
“Μιλάνο, 27 Μαρτίου 2020
Το Μιλάνο και γενικά η Λομβαρδία είναι περιοχές πολύ παραγωγικές. Η παραγωγικότητα είναι φιλοσοφία ζωής και εδώ αναφέρεται με περηφάνια. Όταν εμφανίστηκε η απειλή του ιού, τέλη Φεβρουάριου η πόλη αντέδρασε με μια φωνή “Το Μιλάνο δεν σταματά“.
Σήμερα, με τα φέρετρα στοιβαγμένα στις εκκλησίες ή σε άλλους χώρους μέχρι ο στρατός να τα μεταφέρει για καύση, το σλόγκαν παραμένει το ίδιο “Το Μιλάνο δεν σταματά”. Ίσως να βλέπετε άδειους δρόμους αλλά τα περισσότερα εργοστάσια δουλεύουν. Οι εργάτες είναι χωρίς άμυνες και τώρα απειλούν με απεργίες.
Εγώ είμαι καθηγητής στο κρατικό πανεπιστήμιο του Μιλάνου, συνεχίζω τα μαθήματα “κανονικά” (τηλεματική διδασκαλία), τα πτυχιακά, την έρευνα κτλ. Όλα αυτά κλεισμένος εδώ και περίπου ένα μήνα μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα με την οικογένεια μου, τέσσερα άτομα και ένας σκύλος. Τα παιδιά και η γυναίκα μου δουλεύουν και αυτοί με τον ίδιο τρόπο “κανονικά”. Βγαίνω έξω μόνο εγώ (και ο σκύλος), με φόβο, για τα απαραίτητα (σουπερμάρκετ και φαρμακείο) αγοράζοντάς λίγα πράγματα μετά από δυο ώρες ουρά.
Σαν Έλληνας μου έρχεται να πω ότι σε μια κρίση είναι σωστό όλοι να κάνουμε το καθήκον μας αλλά δεν είναι και λάθος να επιβραδύνεις και εάν μπορείς να σταματάς και να βάζεις σε πρώτη γραμμή την ανθρωπιά έναντι στη παραγωγικότητα.
Εγώ όμως μένω στο Μιλάνο και “το Μιλάνο δεν σταματά”.
Με αγάπη,
Δημήτριος Φέσσας
πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας”
Επιμέλεια: Νατάσα Βησσαρίωνος
¨
